فارسیتاریخچه
در سال ۲۰۰۱ آقای هورن در [۱] برای اولین بار به مبحث محاسبات خودمختار پرداخت. در این مقاله، اعلام شد که با توجه به پیچیدگی روزافزون سامانههای فناوری اطلاعات، نیاز به سازوکاری است که سامانه خودش بتواند بدون نیاز به دخالت انسان در برابر تغییرات محیطی واکنش نشان داده و به صورت خودمختار خود را تطبیق دهد. پس از آن و در سال ۲۰۰۳، شرکت IBM در یک مانیفست در رابطه با محاسبات خودمختار [۲]، یک معماری مرجع برای سامانههای دارای این ویژگی ارائه کرد و نام «سامانههای خودتطبیق» را بر آن نهاد.
اما پیش از اینها و در سال ۱۹۹۱، آقای اشبی مبحث خودسازماندهی در سامانههای کامپیوتری [۳] را مطرح کرد که آن را از مباحثات روانشناسانه الهام گرفته بود. این مقاله اصول توسعه «سامانههای خودسازمان‌ده» را مطرح می‌کند. اما سامانههای مورد اشاره در این مقاله، از بخشهای متعدد تشکیل شده‌اند و مشابه آن چیزی هستند که امروزه با نام سامانههای توزیع‌شده از آنها یاد میشود. اگر به لحاظ عملکرد کلی به خودسازماندهی نگاه کنیم، نتیجه اعمال خودسازماندهی مشابه خودتطبیقی است و در آن نیز سامانه در نهایت بدون دخالت انسان و با هدف رسیدن به هدفی خاص، نسبت به تغییرات واکنش نشان داده و عمل می‌کند. اما به لحاظ ماهیتی تفاوت‌هایی بین سامانههای خودتطبیق و خودسازمان‌ده وجود دارد.
در حال حاضر نیز در آزمایشگاه سلف‌استار در این دو حوزه تحقیقاتی در حال انجام است. تحقیقاتی نیز برای ایجاد ارتباط بین دو حوزه خودتطبیقی و خودسازماندهی در حال انجام است.
- برای اطلاعات بیشتر در رابطه با سامانههای خودتطبیق به صفحه سامانههای خودتطبیق مراجعه فرمایید.
- برای اطلاعات بیشتر در رابطه با سامانههای خودسازمان‌ده به صفحه سامانههای خودسازمان‌ده مراجعه فرمایید.
- برای اطلاعات بیشتر در رابطه با تحقیقات جاری آزمایشگاه به صفحه درباره ما مراجعه فرمایید.
منابع:
[۱] P. Horn, “Autonomic computing: IBM\’s Perspective on the State of Information Technology,” 2001.
[2] A. Computing, “An architectural blueprint for autonomic computing,” IBM White Paper, vol. 31, 2006.